Υποχρεωτικές πράξεις.

Κοινωνία με τρως.

Με κατασπαράζεις, ανάθεμα την ηθική σου.

Βαρέθηκα να κάνω τις συστάσεις: Από δω ο τάδε άνθρωπος, καλός άνθρωπος. Από δω ο άλλος άνθρωπος, κακός άνθρωπος. Φίλοι μου, από δω η κοινωνία, συμπαθητική, αντιπαθητική. Εγώ έχω την υποχρέωση να σας συστήσω.

Άλλοτε μας κατασπαράζει η μαντάμ, άλλοτε μας κοιτάει με μισό μάτι λες και την κουράζουμε που αναπνέουμε. Έχει και αρκετούς δεισιδαίμονες. Είναι αυτοί που σε πιάνει αλλεργία όταν τους κοιτάς.

Κουβαλούν στην πλάτη τους όλες τις καρέκλες του κόσμου.

Καρέκλα ‘να ναι, αλλά όχι και ό,τι να ‘ναι…

Είναι εκείνες οι βασιλικές, οι αφράτες, χρυσοκέντητες, με τα πολλά συστήματα που σε πάνε γύρω γύρω.

Είπα πολλά συστήματα… έτσι είναι η γραφή. Η μία φράση σε πάει στην άλλη.

Το σύστημα είναι φίλος της κοινωνίας. Μαζί χορεύουν, μαζί τραγουδούν, μαζί πάλι στις βεγγέρες, βάζουν κι εκείνο το «πατσουλί» που λέγεται “σάπια βρώμη”.

«Έξοχο», φωνάζει ο ένας τον άλλον!

-Από πού το πήρες να το πάρω και εγώ;

-Από το κοινωνικό σύστημα!

Περιφέρονται σαν κουρδισμένες λατέρνες, με το δικό τους τραγούδι ο καθένας, υποδεικνύοντας τι πρέπει να κάνει η υπόλοιπη κοινωνία. Αυτή που δεν έχει καρέκλα αλλά κιλίμια για στρωσίδια, που δεν κοιμάται στα ακριβά στρώματα αλλά στις φλοκάτες με σήμα τη φτώχεια.

Βέβαια, παραμένετε αλλοπαρμένοι, παρά τους ωραίους ύπνους που ρίχνετε, χωρίς εφιάλτες και ενοχές.

Θόλοι ορίζοντες με χορηγούς «Αμέρικαν μπαρ».

Εμ, κοινωνία μου πρέπει να σας συστήσω σωστά…

Έχεις πάντα άποψη για όλα!

Για την αγάπη δεν ξέρω αν έχεις!

Για τη θυσία δεν ξέρω αν έχεις!

Για την ανιδιοτέλεια δεν ξέρω αν έχεις!

Νομίζω πως όχι!

Δεν μας προτρέπεις στο καλό, αλλά ν’ ακολουθήσουμε τους δαίμονές σου!

Η γειτονοπούλα στα δεκαπέντε θέλει να γίνει influencer, μου είπε.

Ναι… είναι λέει αυτό που γδύνεσαι χειμώνα-καλοκαίρι και εγώ σου κάνω like στο υπέροχο κορμάκι σου κι εσύ βλέπεις το λογαριασμό σου να φουσκώνει με ευρουλάκια.

Αμέ κοινωνία μου!

Θέλεις να σε συστήσω μανδάμ.

Στα μωρά που γεννιούνται!

Στα παιδιά που μεγαλώνουν!

Στους εφήβους που θέλουν να γίνουν βασιλιάδες του κρυπτονομίσματος!

Να σε συστήσω στους φοιτητές που δουλεύουν για να… σπουδάσουν. Δηλαδή, την ίδια δουλειά θα κάνουν και μετά το πτυχίο, αλλά δεν το ξέρουν ακόμα.

Εκτός και ζητήσω κάποια χάρη από τον βασιλιά της καρέκλας 50-50, να μου την κάνει… Θα πρέπει να του δώσω κάτι για να πάρω κάτι άλλο. Αλισβερίσι να γίνεται…

Ανεβάζεις ταχύτητα καλή μου. Πας πολύ γρήγορα. Οι ρυθμοί σου είναι αυτοί που οι άνθρωποι δεν αντέχουν. Δεν μπορούν ν’ ανταποκριθούν. Ήμουν μικρή θυμάμαι κι έφτιαχνα καστράκια στην άμμο και δίπλα μου οι γιοι μου προσπαθούσαν να χωρέσουν στα υπέροχα αυτά καστράκια τα pl@@@mobil τους. Μικρά, πλαστικά ανθρωπάκια, ξέρετε… Να μπουν μέσα στο κάστρο. Αλλά έπεφταν, γκρεμίζονταν και ξανά από την αρχή το χτίζαμε. Μέχρι που σκέφτηκαν να βάλουν τα ανθρωπάκια σκυμμένα για να χωρέσουν.

Σκυφτά λοιπόν μπήκαν!!!

Χαρούμενα τα αγόρια μου, χτυπούσαν παλαμάκια που τα κατάφεραν.

«Μαμά…» μου έλεγαν χαρούμενα, «χώρεσαν, βλέπεις!»

«Βλέπω παιδιά μου, αλλά σκυμμένα, πότε όρθια!»

Σκυμμένα,  κοινωνία μου, σκυμμένα!!!