Την περίοδο της καραντίνας, εκεί που έκανα τη βόλτα μου με το σκύλο μου, με το χαρτί εξόδου στην τσέπη και την ταυτότητα στην κωλότσεπη, σε ένα υπέροχο δρομάκι γεμάτο δέντρα και απο τις δυο μεριές του δρομου, στο μέσον περίπου του δρόμου ήταν ένα παλιό αρχοντικό το οποίο το είχαν μετατρέψει σε οίκο ευγηρίας. Είχα περάσει πολλές φορές απο εκεί αλλά δεν το είχα προσέξει, αφου η προσοχή μου ήταν στραμμένη στην Άσπα, το θηλυκό λυκόσκυλο, μη φάει τίποτα περίεργο.
Όταν για πρώτη φορά παρατήρησα, είδα μια ευγενική φιγούρα να κάθεται στο μπαλκόνι του ημιορόφου του οίκου ευγηρίας και να μου κάνει νόημα να πλησιάσω. Ήταν μια ευγενική Κυρία, εκεί γύρω στα 85 με 90 με κάτασπρα μαλλιά καλοχτενισμένα, με ένα οστεομένο πρόσωπο με ωραία χαρακτηριστικά και με κατάμαυρα μάτια, που διέκρινες μια βαθιά μελαγχολία. Άνοιξα το πορτόνι του μικρού κήπου που περιέβαλλε τον οίκο και πλησίασα κοντά στο μπαλκόνι, την χαιρέτησα κρατώντας την Άσπα σφιχτά απ’ το λουρί της για να μην μου φύγει.
Καλημέρα σας, σε τι θα μπορούσα να φανώ χρήσιμος της είπα. Θα ήθελα να μου πιάσετε αυτό κουβάρι το μαλλί που μου έπεσε, αυτό εκεί το κόκκινο που είναι αριστερά σας. Έσκυψα το έπιασα και πατώντας επάνω σε μια πέτρα που στόλιζε κάτι κάκτους, σήκωσα το χέρι μου και της το έδωσα. Με κοίταξε μέσα στα μάτια και με ένα γλυκό χαμόγελο με ευχαρίστησε. Πως σας λένε, με ρώτησε, Μάνθο κι απο εδώ η Άσπα, την έχω σαν κόρη μου. Εσάς; Ελπίδα, συγγνώμη για τον κόπο που σας έβαλα, αλλά βλέπετε το να συκωθώ και να περπατήσω μου είναι περίπου αδύνατον, είμαι καθηλωμένη εδω και αρκετά χρόνια. Την αποχαιρέτησα και συνέχισα το μοναχικό δρόμο της ” καραντίνας”.
Την επόμενη μέρα την ίδια ώρα σαν κάτι να με έτρωγε. Ξαναπέρασα απο τον ίδιο δρόμο με την προοπτική να ξανασυναντήσω την κυρία Ελπίδα. Πραγματικά η συμπαθέστατη Κυρία ηταν εκεί, στην ίδια θέση, με χαιρέτησε και χωρίς δισταγμό πλησίασα, αυτήν τη φορα την Άσπα την είχα αφήσει στο σπίτι.
Αλήθεια κυρία Ελπίδα με όλο το θάρρος, πως είναι σε έναν οίκο ευγηρίας; Ρωτούσα απο περιέργεια μιας και η ηλικία μου με τσίγκλαγε να αποκτήσω περισσότερες πληροφορίες, για παν ενδεχόμενο που λένε! Κύριε Μάνθο μα ακριβώς όπως τώρα στην καραντίνα, αν και εγώ είμαι σε καραντίνα απο την εποχή του εμφυλίου ,μου απάντησε με ένα αινιγματικό χαμόγελο. Κατάλαβα το υπονοούμενο και με έβαλε στον πειρασμό να δώσω συνέχεια στην κουβέντα. Δηλαδή, της λέω. Ω! Είναι μεγάλη ιστορία, θα τα πούμε μιαν άλλη φορά όταν ξαναπεράσετε, βλέπετε έχω κι αυτό το όνομα που μου θυμίζει απο που να κρατιέμαι. Αλλά σας παρακαλώ μιαν άλλη φορά γιατι τώρα είναι η ώρα που πρέπει να πάω μέσα και όπου να ‘ναι θα έλθει η προϊσταμένη να με πάρει και δεν της αρέσουν αυτές οι συζητήσεις. Αλλά αν θέλετε να τα πούμε, ελάτε νωρίτερα…. και μην αργήσετε γιατι ποτέ δεν ξέρεις!
Την χαιρέτησα και έφυγα με την πεποίθηση οτι την επόμενη μέρα σίγουρα θα ήμουν εκεί. Αλλά μια οι δουλειές μια η ρουτίνα του σπιτιού, άργησα μερικές ημέρες. Όταν κατάφερα να ξαναπεράσω, η Κυρία Ελπίδα δεν ήταν εκεί… Αντ αυτής ένα νεκρώσιμο ήταν κολλημένο στην είσοδο του οίκου ευγηρίας που έγραφε : ”ΕΛΠΙΔΑ τάδε” ετών 98 κ.λ.π. κ.λ.π. Έπρεπε να την είχα προσέξει νωρίτερα, έπρεπε να είχα προλάβει, έπρεπε… έπρεπε!
