Η φωτογραφία του άρθρου είναι του Jerry Apostolatos (Γεράσιμου Αποστολάτου) και βλέπουμε μία γωνιά της Αρεόπολης.

Στο σπίτι μου, εκεί που γεννήθηκα, υπήρχε για τους  χειμερινούς μήνες μια μαντεμένια σόμπα, τροφή της το κάρβουνο. Δύο πράγματα με εντυπωσίαζαν, πρώτον τα κόκκινα παραθυράκια της που έλαμπαν απ’ τη φωτιά κι έμοιαζαν με μάτια άγριου θηρίου τα βράδια, και το μαγαζί απ’ όπου μ’ έστελνε η μάνα μου ν’ αγοράζω τα κάρβουνα. Το μεν πρώτο το αντιμετώπιζα με το να σκεπάζομαι ολόκληρος και ν’ ανάβω κάτω απ’ τα σεντόνια το φακό για να διαβάζω το Μικρό Ήρωα, εκείνο το μαγικό περιοδικό που αποσπούσε την προσοχή μου από το τέρας που με κοίταζε ξαναμένο. Ήτανε δε πολλές φορές η αιτία να με κατσαδιάζει η μητέρα μου για την καρβουνόσκονη που σκόρπιζα όταν γέμιζα το θηρίο.

Αντίθετα, μου ήταν μεγάλη ευχαρίστηση να πηγαίνω στο καρβουνιάρικο.

Ήταν ένα μαγικό μαγαζί στα μάτια ‘’Εκείνου’’ του παιδιού.

Ψηλοτάβανο με δύο τεράστια δωμάτια, έμπαινες απ’ μία μεγάλη δίφυλλη πόρτα που με δυσκολία μπορούσες να δεις απ’ την καρβουνόσκονη που σκέπαζε τα τζάμια. Στο πρώτο δωμάτιο υπήρχε στο βάθος ένας μεγάλος πάγκος πού έκρυβε την υποτυπώδη κουζίνα του μαγαζιού. Ο δεξιός τοίχος ήταν σκεπασμένος με μεγάλα βαρέλια γεμάτα κρασί, το σκηνικό συμπλήρωναν μερικά τραπέζια με καρέκλες για να φιλοξενούν τους πελάτες.

Το άλλο δωμάτιο στ’ αριστερά του πρώτου ήταν η καρβουνοαποθήκη  με  μία παλάντζα για το ζύγι. Πολλοί πελάτες με πρόφαση τα κάρβουνα, άραζαν στο μικρό ταβερνάκι της πρώτης αίθουσας  για να πιούν το κρασάκι τους και να τραγουδήσουν.

Η αυτοσχέδια ορχήστρα, κιθάρα–μπαγλαμάς-μπουζούκι, απ’ τους μόνιμους πελάτες σκορπούσε μελωδίες για τους καημούς και τις λύπες των Λαϊκών ανθρώπων της γειτονιάς, πολλές φορές τα Σαββατοκύριακα εξελισσόταν σε τρικούβερτο γλέντι.

Αυτή η ατμόσφαιρα με τρέλαινε, μ’ έκανε ν’ αδιαφορώ για τους καβγάδες με τη μητέρα μου, όταν μ’ έβλεπε κατάμαυρο  απ’ την καρβουνόσκονη να γυρίζω μετά απ’ ώρες στο σπίτι, ή όταν έπρεπε να έλθει να με μαζέψει απ’ τ’ αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς για διατάραξη κοινής ησυχίας.

Αυτά τα τραγούδια, η παρέα τών ρεμπέτηδων, τα κέρνα και τα ‘’στην υγεία σου’’ ηχούν ακόμα στ’ αυτιά μου.

Τώρα ούτε στη ΔΕΗ δεν πάω, πληρώνω μέσω ΙΝΤΕΡΝΕΤ, δεν ακούω παρέες να τραγουδάνε, απομονωνόμαστε, κρατάμε αποστάσεις, κοιτάμε μόνο την πάρτη μας.

Αλήθεια είναι μόνο το προσωπικό μας συμφέρον!!!!

Τα κόκκινα μάτια του θηρίου μετακόμισαν στις πολυεθνικές.

‘’Και η σκύλα πού γέννησε το κτήνος είναι πάλι σε οργασμό’’

Ποιός φταίει; 
ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΖΑΒΟ ΤΟ ΡΙΖΙΚΟ ΜΑΣ!
ΦΤΑΙΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΙΣΕΙ!
ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΜΑΣ!
ΦΤΑΙΕΙ ΠΡΩΤ’ ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΟ ΚΡΑΣΙ!
ΦΤΑΙΕΙ ΦΤΑΙΕΙ…
ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ;