Φωτογραφία άρθρου : Jerry Apostolatos

Το βράδυ έπεφτε αργά, με όλα εκείνα τα μαβιά χρώματα που βάφουν τον ουρανό και του χαρίζουν μια γλυκιά μελαγχολία.

Τα φώτα στους φανοστάτες άναψαν και μια ρυθμική μουσική απλωνόταν στο στενό πεζόδρομο που ήταν στρωμένος μ’ εκείνους τους μικρούς κυβόλιθους που γυάλιζαν από την αντανάκλαση των φώτων και την νυχτερινή υγρασία.  Η μουσική ακουγόταν από τα γύρω μπαράκια σαν από μουσικό κουτί.

Περπατούσαμε σ’αυτό το σκηνικό σιωπηλοί, απολαμβάνοντας τη νυχτερινή βόλτα.

Εκείνη φορούσε ένα απλό κατακκόκινο σατέν, που μόλις κρατιόταν από τους ώμους της από δυο μικροσκοπικές τιράντες, ενώ το σχεδόν αδιόρατο χαμόγελό της πλαισιωνόταν από ένα βαθύ μώβ χρώμα που είχε το κραγιόν της στα δυο της χείλη. Την όλη εικόνα συμπλήρωνε ο ήχος που έβγαζαν τα τακούνια της στο λιθόστροτο.

Περπατούσαμε πλάι πλάι χωρίς να μιλάμε, προσπάθησα να την πιάσω από το χέρι αλλά μου ξέφυγε σαν να πετούσε στα σύννεφα, ξαφνικά σταμάτησε με κοίταξε στα μάτια και άρχισε να γελάει μ’εκείνο το γάργαρο γέλιο που σου θύμιζε το γέλιο της «Ευδοκίας» από την ομώνυμη ταινία του Αλέξη Δαμιανού.

 Σκούπισα τον ιδρώτα από το μέτωπό μου, έσβησα το τσιγάρο και πριν κλείσω το παράθυρο του ξενοδοχείου έριξα μια τελευταία ματιά στη γιγαντοαφίσα της απέναντη πολυκατοικίας.

 Ήταν μια κοπέλα με κατακκόκινο σατέν φόρεμα, μώβ κραγιόν που μου χαμογελούσε.

 Ξάπλωσα στο κρεβάτι ακούγοντας το βουητό του λιμανιού, γύρισα πλευρό και με πήρε ο ύπνος.