Εικόνα: Φωτογραφία που τράβηξα απ’ την κεντρική είσοδο της Βουλής προς το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και τους άνδρες της Προεδρικής Φρουράς στις 26 Φεβρουαρίου του 2014.

Ήρθε πάλι στο προσκήνιο η “κομματική πειθαρχία”!
Η διαταγή δηλαδή των πολιτικών αρχηγών να ψηφίσει το σύνολο των βουλευτών των κομμάτων τους την απόφαση της ηγεσίας.

Δεν αντιλαμβάνομαι, γιατί να τίθεται θέμα κομματικής πειθαρχίας επιλεκτικά; Δεν τίθεται, βεβαίως, σε όλα τα νομοσχέδια… Γιατί; Δεν είναι όλα τα νομοσχέδια σημαντικά;
Θα το καταλάβαινα, ίσως, σε μία πρόταση δυσπιστίας, οπότε εκεί το διακύβευμα είναι αν θα διαλυθεί η Εθνική Αντιπροσωπεία ή όχι, ή σε κάποιο νομοσχέδιο Εθνικής Ασφάλειας ή Εθνικής Απειλής.

Στα επί μέρους πολιτικά ζητήματα, όμως, το κάθε μέλος της Βουλής των Ελλήνων που εκπροσωπεί και μια γωνιά αυτής της χώρας, θα έπρεπε να έχει την ελευθερία, που επιτάσσει το Σύνταγμα, να ψηφίζει ελεύθερα και κατά την κρίση του. Ύστερα, ας κριθεί για την απόφασή του απ’ το εκλογικό σώμα κι απ’ την ηγεσία του κόμματός του.

Είναι Δημοκρατική η κομματική πειθαρχία ή ολοκληρωτική;
Επιβάλλεται απ’ το πολιτικό κόστος ή απ’ το διακύβευμα;
Το κοινό καλό την υπαγορεύει ή οι πολιτικές σκοπιμότητες;

Όταν είσαι Ηγέτης και αισθάνεσαι ότι υπηρετείς το κοινό καλό, προχωράς μπροστά, παίρνεις αποφάσεις και το κόμμα σου, η κοινωνία, οι βουλευτές σου σε ακολουθούν. Χωρίς καπίστρι αλλά αυθόρμητα! Αλλιώς δεν είσαι παρά διαχειριστής σφυγμομετρήσεων και έρμαιο του πολιτικού κόστους…
Γιάννης Βαρούχας