Συμπληρώνονται σήμερα δύο χρόνια από την πρόωρη και αδόκητη φυγή της Στεφανίας Ολίβιας Βεργωτή, η οποία βύθισε τα νησιά μας στις θάλασσες της θλίψης και της συμπάθειας. Όταν μας άφησε, η Στεφανία ήταν μόλις 59 ετών. Ωστόσο, το χρονικό διάστημα που έζησε ήταν τόσο γεμάτο και τόσο πλήρες από ανθρωπιά, αγάπη και αλληλεγγύη, που θα μπορούσε κάποιος να πει ότι έζησε πολλές ζωές μέσα σε μόλις μία…

Τη Σπουδαία αυτή γυναίκα δυστυχώς άργησα να τη γνωρίσω. Οι δρόμοι μας συναντήθηκαν όταν αυτή επέστρεψε στην Κεφαλονιά, για μόνιμη εγκατάσταση, και άνοιξε αυτό το μικρό αλλά θαυματουργό μαγαζί με τα βιολογικά – βιοδυναμικά η Στεφανία τα έλεγε – προϊόντα από τα αγροκτήματά της. Όλοι όσοι γνωρίζουν τι θα πει για την Κεφαλονιά η οικογένεια Βεργωτή, μπορούν αυτομάτως να κατανοήσουν ότι το εν λόγω μαγαζί δεν ξεκίνησε από ελατήρια πλουτισμού ή οποιασδήποτε άλλης μορφής εκμετάλλευσης, αλλά γεννήθηκε και πραγματώθηκε από την αγάπη και το σεβασμό της Στεφανίας και του Σταύρου προς τη Ζωή.

Οι βιοδυναμικές καλλιέργειες εξασφαλίζουν στον άνθρωπο υγεία και ευεξία ενώ παράλληλα προστατεύουν το περιβάλλον από αλόγιστες πρακτικές που αποδυναμώνουν το έδαφος, αλλοιώνουν τα τρόφιμα μέσω διασταυρώσεων ή άλλων παρεμβάσεων και ρυπαίνουν τον υδροφόρο ορίζοντα και τη φύση στο σύνολό της. Με γνήσιους σπόρους, με παραδοσιακές μεθόδους καλλιέργειας και με απόλυτο σεβασμό στα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια του εργατικού δυναμικού, το «farm out» της Στεφανίας και του Σταύρου έφερε μία πραγματική επανάσταση για τα νησιά μας!

Η αγάπη της Στεφανίας για τη Ζωή δε μεταφραζόταν μόνο στις διατροφικές, περιβαλλοντικές και οικολογικές της ανησυχίες… κάθε άλλο! Δεν υπήρχε άνθρωπος ταπεινός ή καταφρονεμένος που να συναντούσε τη Στεφανία και να μην εισέπραττε τη ζεστασιά του χαμόγελού της, την απλότητα που πήγαζε απ’ το εσωτερικό μεγαλείο της και την αρωγή της με κάθε τρόπο. Ήταν πάντοτε εκεί, παρούσα για όλους τους αδύνατους και μη προνομιούχους. Έδινε την ψυχή της απ’ την πρώτη στιγμή και χωρίς ποτέ να το σκεφτεί.

Η Στεφανία διακατεχόταν επίσης από μία βαθειά και γνήσια θρησκευτική πίστη. Χωρίς φανφάρες και μεγάλες υποκλίσεις, εξέφραζε τη γνήσια Χριστιανή και μετουσίωνε σε πράξεις τις αρχές και τη διδασκαλία του Χριστιανισμού. Έφερε κοντά στην εκκλησία πολλά παιδιά επιλέγοντας να γίνει η πνευματική τους μητέρα. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τον αριθμό αυτών των παιδιών γιατί ό,τι έκανε, το έκανε σιωπηλά, χωρίς να το επικοινωνεί κι επειδή έτσι αισθανόταν μέσα στην ψυχή της.

Μία ακόμη προέκταση της απέραντης Αγάπης της ήταν η ζωοφιλία. Δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε κάτι άλλο για τη Στεφανία αφού είναι γεγονός ότι ένας άνθρωπος μπορεί να κριθεί για το χαρακτήρα και την ανθρωπιά του από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα ζώα. Η Στεφανία ήταν κι εκεί παρούσα, με μεγάλες προσφορές στα ζωοφιλικά σωματεία και φυσικά με ενεργή συμμετοχή και παρουσία.

Τηρουμένων των αναλογιών θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η Στεφανία υπήρξε η «Μητέρα Τερέζα» των νησιών μας. Κι ενώ ήταν γνήσια κι αληθινή Μητέρα για όλους, η Στεφανία δεν υπήρξε βιολογική μητέρα. Αυτό είναι ένα μεγάλο παράδοξο που εξηγείται μόνο απ’ το γεγονός ότι η αγκαλιά της ήταν τόσο μεγάλη, που προοριζόταν για όλες τις εκφράσεις της ζωής… Ήταν τόσο ευεργετική που δεν μπορούσε να περιοριστεί στην αποκλειστικότητα της οικογένειας!

Όσοι είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε τη Στεφανία και να έρθουμε μαζί της κοντά στο πνεύμα, θα επικοινωνούμε για πάντα στον περίγυρό μας την ταπεινότητα, τη θετική ενέργεια, την ανιδιοτέλεια, τη δοτικότητα, τη φιλοσοφημένη στάση ζωής και την καλοσύνη που μας ενέπνευσε. Θυμάμαι κάποτε που συζητούσαμε στο «farm out» για ένα εξοργιστικό γεγονός, και η ηρεμία της μ’ έκανε να τη ρωτήσω : «Μα καλά βρε Στεφανία μου, δε θυμώνεις ποτέ με κανέναν;». Και αυτή μου απάντησε, «Όταν κάποιος μου κάνει κακό ή μου προκαλεί στεναχώρια με τις πράξεις του, σκέφτομαι ότι κάποτε ήταν κι αυτός μωρό ή τον σκέφτομαι όταν είναι άρρωστος και μου περνάει αμέσως ο θυμός μου»…

Αυτό το κείμενο δεν έχει σκοπό να προκαλέσει αισθήματα λύπης ή πόνου για την αγαπημένη μας Στεφανία. Όχι, διότι τη Στεφανία οφείλουμε πάντα να τη θυμόμαστε με αισθήματα χαράς και ανακούφισης τα οποία σηματοδότησε η ζωή και το έργο της. Αυτό το κείμενο θέλει να αποτελέσει έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα μνήμης που ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια, και που το μέγεθός της θα προεκτείνεται στο διηνεκές. Για όσο υπάρχουν αυτοί που τη γνώρισαν… για όσο υπάρχουν αυτοί που ευεργέτησε… για όσο υπάρχουν οι πανανθρώπινες αξίες που με πάθος υπηρέτησε!

Γιάννης Βαρούχας