Φωτογραφία άρθρου : “Στη γέφυρα του Ρεμπάτη” από τον Jerry Apostolatos

Ακούστηκε ένα μακρόσυρτο σφύριγμα, μετά η φωνή του σταθμάρχη και το κίτρινο τρένο με τα πορτοκαλί παράθυρα άρχισε να γλιστράει επάνω στις γραμμές. Βολεύτηκα καλύτερα στο καταπράσινο βελούδινο κάθισμα μου δίπλα στο παράθυρο αποφασισμένος ν’ απολαύσω την διαδρομή.

Απέναντι μου καθόταν μια ευγενέστατη κυρία ηλικιωμένη με ασημί καλοχτενισμένα μαλλιά. Φορούσε ένα μακρύ φόρεμα σκούρο γκρι με ασημένιες και χρυσές αποχρώσεις, στολισμένο με μαύρες δαντέλες στο λαιμό και στα χέρια. Φορούσε γυαλιά μ’ έναν ωραίο ασημένιο σκελετό και η προσοχή της είναι στραμμένη στο καλοδεμένο και περιποιημένο βιβλίο που κρατούσε στο αριστερό της χέρι.

Προσπάθησα να διαβάσω τον τίτλο του βιβλίου αλλά μου ήταν αδύνατον γιατί ήταν σα να διάβαζα κάθε φορά και άλλον τίτλο που δεν μπορούσα να τον καταλάβω. Όσο  αυτό μου γινόταν πιο δύσκολο, τόσο γινόμουν πιο αδιάκριτος!

Ξέχασα να σας πω ότι το ταξίδι μου αυτό ήταν μια επαγγελματική υποχρέωση αρκετά βαρετή που εδώ και αρκετό καιρό την ανέβαλα αλλά είχα φτάσει σε αδιέξοδο και δεν έπαιρνε άλλη αναβολή. Ομολογώ όμως ότι παραξενεύτηκα με τον καπνό που ήταν τυλιγμένος ο σταθμός του τρένου και με το ασυνήθιστο χρώμα του τρένου, αλλά το πρωινό ξύπνημα και η έλλειψη του καφέ μ’ έκαναν λίγο αδιάφορο και συνάμα βιαστικό για να προλάβω μια καλή θέση στο κουπέ.

“Βλέπω ότι προσπαθείτε να διαβάσετε τον τίτλο του βιβλίου αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν θα τα καταφέρετε”, μου είπε με γλυκιά φωνή. “Με λένε Ακριβή εσάς;”. “Νικήτας” της είπα και καθώς της έδωσα το χέρι μου ένιωσα μια ζεστασιά να με διαπερνά. “Παραμύθια” μου είπε χαμογελώντας, “παραμύθια είναι αυτά που διαβάζω αλλά το καλύτερο παραμύθι είναι εκεί έξω” και μου έδειξε το παράθυρο. “Μπορείτε να το δείτε και μόνος σας”.

Την κοίταξα για λίγο γοητευμένος και μετά έστρεψα το βλέμμα μου έξω, το τοπίο ήταν παράξενο, τα χρώματα ήταν  αλλόκοτα. Θάλασσες από σοκολάτες, βουνά από κέικ, μουσικές και τραγούδια από πουλιά και ζώα που σαν άνθρωποι χοροπηδούσαν. Το τρένο άρχισε να πετάει σαν αεροπλάνο, να κάνει βουτιές σαν υποβρύχιο και να χορεύει στον ρυθμό της μουσικής μιας ουράνιας συμφωνικής ορχήστρας! Φιγούρες απ’ όλα τα γνωστά παραμύθια έκαναν την εμφάνιση τους, το έλκηθρο του Άγιου Βασίλη βολτάριζε στον ουρανό συνοδεία από διάφορα ξωτικά που πέταγαν παιχνίδια και ζαχαρωτά στα παιδιά.

Γύρισα έκπληκτος προς την μεριά της ευγενικής Κυρίας και εκεί με περίμενε μεγαλύτερη έκπληξη! Στη θέση που καθόταν ήταν ένας τεράστιος άσπρος κύκνος ο οποίος χαμογελώντας μου είπε “έλα ανέβα απάνω μου, θα πάμε μια βόλτα”! Ανέβηκα και ως διά μαγείας το παράθυρο άνοιξε και πετάξαμε στον ουρανό με τα παστέλ χρώματα και τις μουσικές. Η χαρά μου ήταν μεγάλη, χαιρόμουν σα μικρό παιδί, κάναμε τεράστιες βόλτες όταν ξαφνικά με έκοψε κρύος ιδρώτας είχα ξεχάσει να στείλω sms και δεν είχα πάρει μαζί μου ούτε και την ταυτότητα μου! Σα να ξύπνησα απ’ όνειρο και με είδα ξαπλωμένο στον καναπέ, το ρολόι έλεγε τέσσερις το βράδυ, σηκώθηκα και πήγα για ύπνο.

Τουλάχιστον, για τις μέρες που έρχονται, τα βράδια βάζει τις καλύτερες ταινίες… και μη χειρότερα!!!