Φωτογραφία άρθρου : “Λαυρεωτικές τρυφεράδες…” του Jerry Apostolatos
Στην γωνία απέναντι από το άκτιστο οικόπεδο που είναι δίπλα από το σπίτι του φίλου μου του Γιάννη είναι το σπίτι της Βασίλενας. Δηλαδή τι σπίτι… μια παράγκα κατασκευασμένη από διάφορα κομμάτια που περίσσευαν από τις οικοδομές της γειτονιάς! Κομμάτια μαδέρια, λαμαρίνες, πόρτες και παράθυρα από τις κατεδαφίσεις κι ένα μεγάλο μπουρί της ξυλόσομπας ορθωνόταν στη μέση της δίρριχτης λαμαρινένιας σκεπής. Κατασκευαστικό καμάρι του άντρα της! Κανένας από την γειτονιά δεν είχε γνωρίσει τον Κυρ Βασίλη, μετανάστες και αυτός και η γυναίκα του από το Πόντο, είχε χαθεί κάπου στη θάλασσα μετά από ένα ναυάγιο χωρίς ποτέ να της δώσει αποζημίωση η εταιρεία που ταξίδευε .
Η κουτσομπόλα της γειτονιάς, η Σούλα με τ’ όνομα, μια χοντρή πολυλογού από την Πάτρα, έλεγε ότι της Βασίλενας της είχε “στρίψει” από τότε που απελπισμένη περίμενε την επιστροφή του άντρα της στέκοντας νυχθημερόν στον Πειραιά ακούνητη στην αποβάθρα… Αυτά έλεγε η Σούλα η πολυλογού χασκογελώντας με αυταρέσκεια χωρίς να έχει παρατηρήσει ποτέ τα μεγάλα καλοσυνάτα μπλε μάτια της Βασίλενας και το κρυφό της μυστικό, ένα μαυρόασπρο κουτάβι που είχε πάντα στην αγκαλιά της και που το υπεραγαπούσε.
Αυτός ο Έρωτας κρατούσε χρόνια και ο σκύλος της Βασίλενας μεγάλωνε και από κουτάβι είχε γίνει ένα όμορφο σκυλί αγαπητό σ’ όλη την περιοχή. Τα χρόνια περνούσαν και όλοι στην γειτονιά μεγαλώναμε, ο φίλος μου ο Γιάννης, εγώ, ο σκύλος της Βασίλενας ο Μόρτης, η Σούλα και τα κουτσομπολιά της και μόνο η Βασίλενα έμενε πάντα γριά γιατί έτσι την γνωρίσαμε. Μεγάλη με άσπρα μαλλιά, μελαγχολικά μπλε φευγάτα μάτια που χαμογελούσαν μόνο στο Μόρτη, έτσι είχαμε βαφτίσει τον σκύλο της.
Η πρόοδος της ανοικοδόμησης έφερε τις μπουλντόζες και στο χωράφι της Βασίλενας. Είχε πάρει σειρά για να υψωθεί μια επί πλέον πολυκατοικία. ‘Οταν το έμαθε έπεσε σε βαριά κατάθλιψη. Είχε ταμπουρωθεί στην παράγκα της και δεν έβγαινε με τίποτα μόνο ο Μόρτης είχε το ελεύθερο. Οι μέρες περνούσαν η Βασίλενα κλεισμένη μέσα και ο Μόρτης αδυνάτιζε κάνοντας συντροφιά στη κυρά του ώσπου μια μέρα οι κραυγές του αναστάτωσαν τη γειτονιά. Τρέξαμε να δούμε τι συμβαίνει αλλά μας ήταν αδύνατον να πλησιάσουμε γιατί το σκυλί είχε αγριέψει και δεν άφηνε κανέναν να πλησιάσει. Με τα πολλά και με την επέμβαση της αστυνομίας καταφέραμε να απομακρύνουμε το Μόρτη και να μπούμε στην παράγκα. Η Βασίλενα μας είχε αποχαιρετίσει μια για πάντα, είχε ταξιδέψει…
Δεν πέρασαν πολλές μέρες και οι μπουλντόζες έπιασαν δουλειά. Σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα στη θέση της παράγκας ορθώθηκε μια πενταόροφη πολυκατοικία και σε ακόμα λιγότερο χρόνο γέμισε κόσμο. Καινούργιες οικογένειες προστέθηκαν στην γειτονιά.
Μετά από λίγο καιρό πλησίασαν τα Χριστούγεννα, τα πρώτα Χριστούγεννα της νέας πολυκατοικίας. Η γιορτινή ατμόσφαιρα ήταν διάχυτη κόσμος πηγαινοέρχεται, φωνές, τραγούδια σα να είχε αλλάξει σελίδα όλη η περιοχή, σα να είχαμε περάσει σε άλλον αιώνα και τότε έκανε την εμφάνιση του ο Μόρτης, αγριεμένος γάβγιζε τον κόσμο και δεν άφηνε κανέναν να μπεί στην πολυκατοικία έκανε όλο τον κόσμο της γειτονιάς άνω κάτω η γιορτινή ατμόσφαιρα πήγε περίπατο.
Οι καινούργιοι ένοικοι έξαλλοι του πετούσαν πέτρες, τον κυνηγούσαν με ξύλα, τον κλοτσούσαν και του άλλαξαν και το όνομα- “Ο δαγκανιάρης”. Γι’ αυτούς ήταν ένας ενοχλητικός σκύλος που τους χάλαγε την ησυχία τους, δε χώραγε στις ζωές τους, ήταν ένας σκύλος που γάβγιζε και δάγκωνε όποιον τον χτυπούσε. Βλέπεις η Βασίλενα δεν ήταν εκεί να τον υπερασπιστεί και η παράγκα είχε εξαφανιστεί για να μπεί μέσα και να κρυφτεί.
Με τον καιρό άρχισε να έρχεται μόνο τα βράδια αργά και να κοιμάται στη είσοδο της πολυκατοικίας, ο ύπνος του ήταν ανάλαφρος στον παραμικρό θόρυβο πεταγόταν ή όταν ξεχνιόταν αναστέναζε. Ποιός ξέρει τι έβλεπε στον ύπνο του… μπορεί την κυρά του, μπορεί να απορεί γιατί και αυτός να μην έχει μια παράγκα, γιατί να μην έχει κάθε μέρα το φαγητό του όπως παλιά, γιατί…γιατί… γιατί κάτι του διαφεύγει, κάτι συμβαίνει με αυτά τα άλλα τα μεγαλόσωμα ζώα. Ανήμερα τα Χριστούγεννα το βράδυ ξημερώνοντας η άλλη μέρα “ο δαγκανιάρης”, όπως είχαν βαφτίσει τον Μόρτη οι άνθρωποι της πολυκατοικίας, ξάπλωσε στην είσοδο της και κοιμήθηκε. Είδε στον ύπνο του τη Βασίλενα να τον κρατάει στην αγκαλιά της, να τον χαϊδεύει και να του λέει ιστορίες από τον Πόντο που δεν καταλάβαινε αλλά του άρεσε η χροιά της φωνής της και ήταν ευτυχισμένος για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, από τότε που είχε φύγει η κυρά του, και ο ύπνος του ήταν βαθύς και ωραίος… τόσο ωραίος που παρέμεινε στην αγκαλιά της για πάντα.
“Καταλαβαίνω πως μπορεί αυτή η ιστορία να σας στενοχώρησε, ειδικά τώρα που είναι γιορτές. Αν ναι, δεν έχετε παρά να γράψετε μια πολύ πιο ευχάριστη αλλά όχι στα χαρτιά, στην πραγματικότητα!’’
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!!!
