Δεν μ’ αρέσει να μιλάω για εκείνες τις ημέρες, εκείνες οι ημέρες είναι η ταυτότητα μου, αλλά δεν μπορεί μία διάταξη της αστυνομίας να με αναγκάζει να την επιδεικνύω σε κάθε μπλόκο που έχει στήσει σήμερα. Γιατί σήμερα αυτή η Κυβέρνηση υπάρχει χάρη στους νεκρούς εκείνων των ημερών όπως και όλες οι άλλες Κυβερνήσεις μετά την μεταπολίτευση.

Όπως τότε ετσι και σήμερα υπεύθυνα οι νέοι, οι κάθε είδους νέοι στην ψυχή, μπορούν να προστατέψουν εκτός από την δημόσια υγεία και τα δημοκρατικά κεκτημένα.

Μου είναι πολύ δύσκολο να ανασύρω από την μνήμη μου τους κρότους των πολυβόλων και των περιστρόφων, την μυρώδιά από τα δακρυγόνα και την θέα του αίματος εκεί στο οδόφραγμα, στην οδό πολυτεχνείου απέναντι από την πύλη του ιδρύματος. Είχαμε μαζευτεί περίπου τριάντα άτομα κάθε ηλικίας για να προστατευτούμε από την αστυνομία και τους χαφιέδες όταν μας κυνηγούσαν μετά από τις εφόδους που κάναμε για να τροφοδοτούμε τα παιδιά που ήταν κλεισμένα μέσα.

Περνούσε η ώρα και οι φώνες και τα συνθήματα, ψωμί-παιδεία-ελευθερία, δυνάμωναν μαζί με τους ήχους που έκαναν οι ερπύστριες των τάνκς και η ρύψη των δακρυγόνων που όμως κάποια στιγμή άλλαξε η χροιά του ήχου και αυτό το κατάλαβα όταν σε μια από τις επιθέσεις της αστυνομίας, έπεσε στην αγκαλιά μου ένας νεαρός με το δεξί του χέρι να είναι μέσα στα αίματα. Είχε σπάσει ανάμεσα στον αγκώνα και τον καρπό του, με πυροβόλησαν οι κερατάδες μου είπε, σφαδάζοντας από το πόνο, προσπαθώντας με το αριστερό του χέρι να το συγκρατήσει. Δεν περίμενα ούτε λεπτό, έβγαλα ένα άσπρο πουλόβερ που φόραγα, το είχε πλέξει η συχωρεμένη μητέρα μου, και μ’ αυτό έδεσα το σπασμένο χέρι του παιδιού με την βοήθεια ενός μεγαλύτερου από εμάς και μέσα σ’ ολο αυτό τον πανικό οπισθοχωρήσαμε προς την 3^η Σεμπτεμβρίου και με τα χίλια ζόρια τον βάλαμε σ’ ένα ταξί για να τον πάει σε κάποιο νοσοκομείο.

Πέρασαν κάποια χρόνια από εκείνη την ημέρα, ήταν Γενάρης κάπου κοντά στην ημερομηνία που είχε πεθάνει η μητέρα μου και εγώ δούλευα στο Θέατρο, η παράσταση που έπαιζα ειχε μόλις τελειώσει και ξεβαφόμουν μπροστά στον καθρέφτη όταν κάποιος μου χτύπησε την πόρτα, την άνοιξα και παρουσιάστηκε μπροστά μου ένας κύριος ευγενέστατος που κρατούσε στο χέρι του ένα δέμα. Το άνοιξε και ,ω του θαύματος, το άσπρο μου πουλόβερ έκανε την εμφάνιση του. Αυτό σας ανήκει, το χέρι μου είναι μια χαρά μου είπε γελώντας, θέλω να σας ευχαριστήσω για εκείνο το βράδυ, κουβέντα στην κουβέντα πέρασε αρκετή ώρα μέχρι που ήλθε ο φροντιστής του θεάτρου να με ειδοποιήσει ότι έπρεπε να κλείσει το θέατρο.

Χωρίσαμε και από τότε δεν τον ξανείδα, είχε ταλαιπωρηθεί πολύ από την χούντα, ο ταξιτζής τον είχε παραδώσει στη αστυνομία, με όλα τα παρατράγουδα που τον ακολούθησαν για αρκετά χρόνια μετά. Να γιατί δε θέλω να ξεθάβω το άσπρο πουλόβορ θυμώνω, 47 χρόνια μετά εκείνες οι κραυγές αντηχούν και πάλι στο κεφάλι μου, δεν είναι δυνατόν να ζούμε ίδιες καταστάσεις.

Η Δημοκρατία είναι υπόθεση ολων μας.
Ο Αγώνας συνεχίζεται!!!